De secundaire cel

In de Zuil van Volta werd de electriciteit opgewekt door een chemische reactie en de accu kon, eenmaal uitgeput, niet meer worden herladen. We noemen dit een primaire cel.

In 1803 vervaardigde Johann Wilhelm Ritter een soort omgekeerde Zuil van Volta. De Zuil van Ritter bestond uit louter koperen schijfjes, ook nu gescheiden door laagjes stof of karton, die met een zoutoplossing waren doorweekt. De Zuil van Ritter kon zelf geen stroom produceren, maar kon deze daarentegen wel opslaan. Dat noemen we een secundaire cel of accu(mulator)

De stroom die nodig was om de (secundaire) zuil van Ritter te laden, kon alleen worden verkregen uit een primaire stroombron zoals de Zuil van Volta. Dat maakte Ritter's ontdekking wel interessant, maar weinig geschikt voor practische toepassing.

In 1854 kreeg de Zuil van Ritter een belangrijk vervolg. De Duitse arts en wetenschapper Jozef Sinsteden plaatste twee loden platen in een bak met verdund zwavelzuur. Het zwavelzuur tastte het oppervlak van de platen aan, en vormde een laagje loodsulfaat. Sinsteden koppelde de platen aan een primaire stroombron en er vormde zich loodoxide op de ene plaat en sponsachtig lood op de andere. Na dit opladen kon de batterij weer ontladen worden met een stroom van maar liefst 2V, veel meer dan ooit door Sinsteden’s voorgangers Volta en Ritter was gerealiseerd. Tijdens het ontladingsproces vormde zich op beide platen wederom loodsulfaat en kon het proces opnieuw beginnen. De loodzwavelzuuraccu was geboren!